Soğuk kışlar ayılar için ciddi bir zorluktur. Hayvanlar bunun için iyi hazırlanmalıdır: yeterli miktarda yağ "çalıştırın" ve kış uykusu için bir yer ayarlayın. Kış uykusuna yatmayan bir ayı genellikle açlıktan ve soğuktan ölüme mahkumdur ve avcılar için kolay bir av haline gelir.
Ayıyı kış uykusuna hazırlama
İyi bir kış uykusu için bir ayının temel besinleri biriktirmesi gerekir, bu nedenle yiyecekler özellikle önemli bir rol oynar. Omnivore diyetinin çoğu bitkisel gıdalardan oluşur. Küçük kemirgenler, kuş yumurtaları, balıklar, karınca larvaları, diğer yırtıcılar tarafından öldürülen toynaklıların kalıntıları da ayı için besindir. Sevdiği sedir kozalakları, tayga sahibinin kış için yağ depolamasına yardımcı olur. Yıl zayıfsa ve ayının yaz ve sonbahar dönemlerinde yeterli miktarda yağ stoklamak için zamanı yoksa, hayvanın ininde kalma zamanlaması ertelenir.
PEV orman sahibinin kış uykusu sırasında güvenli bir şekilde saklanabilmesi için bir kış sığınağı için uzak bir yer bulması çok önemlidir. Ayı kurnaz, inine gidiyor: izleri karıştırıyor, hatta geriye doğru hareket ediyor, yığılmış ağaçların içinden geçiyor. Rüzgar siperi yolunu tıkayan aşılmaz bataklıkların etekleri, orman nehirlerinin ve göllerin kıyıları, ayının en çok yerleştiği yerlerdir. Ormanın kahverengi sahibi, kalkık ağaçların, bir demet çalı ağacının altında onun için delikler seçebilir. Kendi kazdığı derin toprak denler veya mağaralar da hayvanın kış yuvaları haline gelir.
Dinlendirici bir uyku için en önemli şey etraftaki sessizlik, yuvanın kuruluğudur. Beklenmeyen konuklar hazırda bekletme modunu bozabilir, o zaman ayının bir in için yeni bir yer araması gerekecek. Ancak çoğu zaman kuşlar ve vahşi hayvanlar, sahibinin varlığını hissederek onu atlar. Genellikle sebep kişidir.
Kış ayı konut
Soğuk bir kış öngören ayılar, kışı daha iyi ısıtmak için daha derin bir inine yatmaya çalışırlar. Burada ladin dalları gerekli hale gelir. Bazen yarım metre yüksekliğe ulaşan yosun ve çimen katmanları, geniş bir kış kulübesindeki yatak takımını temsil eder. Malzeme miktarı ve altlığın kalınlığı nem içeriğine bağlıdır: bataklıkta kuru yerlere göre daha fazla gereklidir. Ve ilkbaharda kalın bir yosun ve saman tabakası eriyen kardan kurtarır.
Ayı ininin güvenilirliği, karlı kışın yalnızca deneyimli bir avcının bulabileceği dar bir menhol tarafından verilir. Ek olarak, genellikle yoğun çalılıklarda gizlenir ve ona sadece bir balta ve bıçak yardımıyla ulaşmak mümkündür.
Avcılar bazen oldukça ilginç inlere rastladı. Örneğin, nemden korunan tepecikler üzerine yerleştirilmiş yuvanın doğru şeklini sunmak. İnce yırtılmış ağaç kabuğu ve az sayıda ladin dalı, konutun temelini oluşturdu. Şezlongun dibi yosun ve ladin kabuğu ile kaplıydı. Kış uykusu için yer hazırlamak için zamanı olmayan bir ayı, orman açıklığında bırakılmış bir samanlıkta bile uzanabilir.
Ayı, bir ininde farklı bir pozisyonda uyur: bir topun içinde kıvrılmış, yan veya sırt üstü, hatta bazen başı patilerinin arasına indirilmiş halde oturuyor. Hayvanın kış uykusu sırasında vücut ısısı biraz düşer, solunum ve kalp hızı yavaşlar. Genellikle bir çarpık ayağın bir rüyada pençesini emdiği olur. Aslında, kışın ortasında patilerinin derisindeki rahatsızlık sırasında onları yalıyor.
Bir mağarada, boz ayılar genellikle yalnız kış uykusuna yatar. Bazen, geçen yılki yavru ayı ile birlikte bir dişi ayı olabilir, bu nedenle daha geniş bir yuva düzenlenir. Kışın başlangıcında, dişi bir ayı, yaklaşık yarım kilogram ağırlığında, saçları ve dişleri olmayan iki ila dört tamamen kör yavru doğurur. Bütün kış annelerinin yanında kalırlar, onun sütüyle beslenirler ve mağaradan çevik, kıllı ama bağımlı yavrular olarak çıkarlar.
Uzun çözülmeler sırasında hayvanlar uyanabilir ve kümesten ayrılabilir ve soğuk havaların başlamasıyla geri dönebilir. İnin "kalıtsal" hale geldiği görülür: birkaç nesil ayı, kış uykusu sırasında onu barınak olarak kullanır.
