Develer geviş getiren memeliler kategorisine girer. Binlerce yıl önce evcilleştirildiler. Beslenmede develer iddiasızdır ve kendilerine sunulan hemen hemen her yemeği memnuniyetle tüketirler.
Develer birçok halk tarafından çok değerlidir. Bu, öncelikle bu hayvanların getirdiği faydalardan kaynaklanmaktadır. Bakımları fazla zorluk getirmez ve dayanıklılık açısından hayvanlar bir attan birkaç kat daha üstündür. Develer hakkında ilginç bir efsane vardır. Kudüs'te "İğnenin Gözü" denilen bir kapı vardır. Eski zamanlarda, sözde geleneklerin rolünü oynadılar. Develer, miktarı sınırlı olabilen ticaret mallarını taşımak için kullanıldı. Hayvanlar dar geçitlerden sürüldü ve kargoları nedeniyle kapılardan geçemezlerse, ticaret sınırından fazladan balya taşınması yasaklandı.
Doğal ortamında deve besleme
Doğal koşullarda deve, hayvan dünyasının birçok temsilcisinin denemeye cesaret edemediği bitki besinlerini bile yer. Bu durumda dikenler ve kaktüsler kastedilmektedir. Devenin vücudunun temel ihtiyacı tuzdur. Çöl bitkileri aynıdır, bu bileşenin yüksek içeriği ile ayırt edilir. Ek olarak, hayvanlar çok tuzlu su tüketebilir, bu da çoğu çöl sakini için zararlıdır.
Vücutlarındaki çok sayıda nasır nedeniyle develer sıcak çöl kumunu hissetmezler, bu nedenle açık alanlarda bile üzerine yatabilirler.
Deve sürekli tuz arayışı içindedir. Hayvan, bitki örtüsünden yoksun alanlarda doğal olarak oluşan tuzlu kil yer. Sert ve hatta dikenli yiyecekleri yiyebilme özelliği devenin ağzının özel yapısından kaynaklanmaktadır. Mukoza zarları hiç acı hissetmiyor.
Bazı çöl bitkilerinin kökleri yüksek nem içeriğine sahiptir. Belirli kuraklık dönemlerinde develerin dikkatini çeken bu tür yiyeceklerdir. Hayvanlar için favori bitki besinleri çöl akasyası ve saksauldur. Toplamda, çölde çoğu hayvan için yemek için uygun olmayan, ancak develer tarafından kolayca yenen 50'den fazla çim, çalı ve ağaç türü yetişir.
Kambur bir yağ kaynağıdır
Devenin hörgücünde sıvı biriktiğine ve hayvanın uzun süre susuz kalabileceğine dair yaygın bir inanış vardır. Gerçekten de, yiyecek ve su eksikliği döneminde canlılığı ve enerjiyi yenilemek için bir kambura ihtiyacı vardır, sırtında sadece yağ birikmez.
Kambur, deve için sadece bir yağ kaynağı değil, aynı zamanda çöl koşullarında faydalı olan biyolojik bir özelliktir. Gerçek şu ki develer nemi ve enerjiyi çok ekonomik kullanırlar. Hiç terlemiyorlar. Onlara bu konuda yardımcı olan tümseklerdir. Yağ hayvanın vücuduna dağılmış olsaydı, onu güneşin kavurucu ışınları altında soğutma işlemi imkansız olurdu.
Devenin alışılmadık bir yemek tercihi var. Bitki besini bulamazlarsa, ceset kemikleri ve ölü hayvanların derilerini yiyebilirler. Develer, çöl rezervuarlarının yakınında nadiren bulunur. Hayvanlar birkaç haftada bir buraya gelir.
Esaret altında deve beslemenin özellikleri
Develerin temel özelliklerinden biri, uzun süre aç ve susuz kalabilmeleridir. Bir hayvanı esaret altında tutarken bu gerçek dikkate alınmalıdır. Bir deve için oruç tutmak normal bir durumdur ve aşırı beslenme, ölümcül obezite de dahil olmak üzere çok sayıda hastalığa neden olabilir.
Yeşil çayırlarda mahsur kalan develer yiyecek eksikliğinden ölebilir. Daha doğrusu - tuzlu yiyecek eksikliğinden. Aşırı ot tüketimi, bu hayvanın vücudunun dehidrasyonuna yol açar.
Yerli develer çok çeşitli yiyecekler tüketir - saman, tahıllar ve baklagiller, peksimet ve un. Ek olarak, bu hayvanların çorbalara ve karabuğday lapasına özel bir ilgisi olduğunu doğrulayan gerçekler var.
